Heenreis.

Lieve allemaal, 

Na maanden, weken en dagen aftellen was het vanmorgen eindelijk zover: m’n eerste vlucht via Zürich naar Mumbai. 

Bij het inchecken werd er gedacht dat m’n visum niet goed was. Op het moment dat die grond steward het zei en hij gelijk de paniek in m’n ogen zag, gaf hij meteen aan het komt sowieso goed, het moet nu handmatig ingevoerd worden. Gelukkig niet lang daarna, kwam het inderdaad goed en kreeg ik m’n boarding pass. 

Omdat m’n vlucht vertraagd was, moest ik in Zürich een afstand waar 20 minuten over gelopen werd, binnen 10 min halen. 

Al dat hardlopen loont zich, het is gelukt en ik zit nu al een paar uur in het vliegtuig naar Mumbai. (Waar ik dit tot hier geschreven heb)

Aangekomen in Mumbai liep ik met een flinke pas naar de immigratie. Ik weet van vorig jaar dat het altijd druk is en wilde dat voor zijn. 

Let wel, immigratie diensten maken met hun  strenge voorkomen altijd flink indruk op me. 

Je moet niet met ze sollen, dat is me duidelijk. 

Daarbij kijk ik wel eens een tv programma over de Australische immigratiedienst en douane. Daar komt heel wat gespuis aan en dan zijn ze niet mild. 

Vol goede moed liet ik m’n paspoort en visum zien. Maar wat bleek, het was inderdaad niet het goede formulier. 

De douane meneer (en dan niet die van Jochem Meijer, Wilco…) zei dat ik m’n mail moest checken en het juiste moest tonen. Anders geen toegang. 

Maar ik kon m’n mail niet checken want ik had geen enkel bereik. 

Dan heb ik dus vrij snel, zeg maar gerust meteen paniek.  Thea, herkenbaar met jullie verschillende visa data? 

Ik werd uit de rij gezet en heb maar gedaan als of ik m’n mail ging zoeken. 

Vervolgens ben ik naar een ander gelopen. Die er wat vriendelijker uit zag en het verhaal gedaan. 

De goden konden me niet bijstaan maar vriendschap reikt de hele wereld over en ik werd gelukkig net gebeld waardoor ik even tot rust kwam. 

Gelukkig had ik het goed ingeschat door naar een vriendelijkere man te lopen. 

Hij zei waarom huil je, we gaan je helpen en je komt er echt wel in. Hij heeft toen met m’n bevestiging van de aanvraag, mijn visum opgezocht, uitgeprint en me een hele fijne tijd gewenst. 

Na heel veel Namasté-tjes ben ik met een vaart naar de bagage band gegaan waar alleen nog 1 grote gele koffer lag… 

Heb nog nooit zo snel 22 kilo kunnen tillen. 

Nadat ik de mentale bijstand had gebeld dat het leven me weer toelachte, stond de reisleider me al op te wachten en kon ik met volle teugen genieten van de anderhalf uur in de taxi door het hectische Mumbai op weg naar het hotel. 

De drukte, het getoeter, de geur, het was bijna vertrouwd. 

De check in verliep soepel, ze kenden me nog en waren blij met de stroopwafels. 

Na een frisse douche ben ik weer rustig, blij en toe aan een paar uur slaap. 

Tot morgen. 

Liefs.