Tehuis bezoek

Lieve allemaal, 

Vanmorgen was ik heel vroeg wakker en ben ik weer naar de gateway of India en het Taj Mahal palace hotel gegaan. 

Bij zonsopkomst, kleurt het prachtig oranje en kan je mooie foto’s maken.

Na m’n ontbijt ben ik naar een van de tehuizen geweest waar ik in de eerste vijf maanden verbleven heb. 

Ik heb een week na m’n geboorte in het tehuis sharanand mahilasram gezeten en van daar ben ik naar hospital Brahman sabha gegaan. Tot ik naar Arnhem ging. 

Na de aflevering van oplichters aangepakt vond ik het best wel eng. Ook of ze überhaupt open waren (na mail contact schreven ze van wel), of ze me binnen zouden laten en het was verder weg dan hier in het zuid-westelijke deel van de stad waar ik het meest ben. 

Via het hotel regel ik steeds een taxi. 

Nu heb ik ook gevraagd of de chauffeur maximaal een uur op me wil wachten. 

Na een hectische rit kwam ik in de wijk aan. Zo leuk want dat was het echte Mumbai voor de locals. 

Hier zijn veel musea, hotels en jonge mensen. Daar is het nog chaotischer en echt heel, heel vervallen allemaal. Het echte Mumbai  

Ik reed langs stalletjes waar half dode kippen hingen, waar volledig zwart geblakerd vlees aan en spies hing en waar echt van die oude karren voortgeduwd werden. 

Enig om te zien. Vanuit de taxi, dat dan wel weer. 

Hij kon het eerst niet vinden en ik heb maps.me gedownload (dat zijn route kaarten op je mobiel die via satelliet verbinden, dat werkt zonder WiFi of mobiele data hebt) en ik wist zo wel waar het was. 

Hij moest het navragen. 

Weet je wat hij zei? Geef me je telefoon dan kan ik het laten zien aan iemand. 

Nou, dacht het dus echt niet hè!!! 

Heb het op een briefje gepend, dat gegeven en daarmee mocht hij rondvragen. 

Het is niet dat ik hem niet vertrouwde maar ik zie het al weer gebeuren dat iemand mijn telefoon, mijn alles hier, zo uit z’n handen rukt. 

De taxi kon het straatje niet in waar het hospital staat. 

Nadat ik vroeg of hij mee wilde lopen, wilde hij dat goddank wel  Omdat hij veel gasten op aanvraag van het hotel vervoert, wat hem inkomsten oplevert, moest hij wel zeg maar. 

Er stond een meneer aan de deur. 

Die bracht me naar boven. Ook nu liep de driver mee. 

Er zaten 2 zusters. Ze spraken totaal geen Engels dus met handen & voeten en  m’n gescande documenten, wist ik me verstaanbaar te maken. 

Echter het is/was een ziekenhuis. Maar het behandeld momenteel geen patiënten. Waarom het dan nog open is, is me een raadsel. 

Ik begreep dat er nog iemand aanwezig was en die zou komen. 

Tijdens het wachten, ben ik naar de meest smerige wc ooit gegaan, en na 5 minuten kwam er een vriendelijke meneer naar me toe. Een arts die redelijk Engels sprak. 

Ik had verteld wie ik ben, waarom ik er was en dat ik mail contact heb gehad. 

Ik was nog steeds bang voor z’n reactie, maar er ontstond een hele grote glimlach op z’n gezicht. 

Hij vond het zo geweldig en zo een eer dat ik hen op kwam zoeken. Hij was heel belangstellend wat ik nu doe en of ik gezond ben, etc. 

Ik had speelgoed gekocht, dacht dat er (kinderen) patiënten waren. 

Toen ik dat aan hem gaf, kon z’n dag niet meer stuk. Dit gaat naar een ander tehuis waar ze mee samen werken waar wel kinderen behandeld worden. 

Hij vroeg of ik een rondleiding wilde want dat was het minste wat hij kon doen. 

Hij heeft van alles laten zien. 

Naar aanleiding van mijn documenten, vertelde hij dat de zieke kinderen uit een ander tehuis , waar ik de eerste week heb gezeten, hierheen kwamen. 

Ik wilde graag een selfie, nou dat vond hij helemaal leuk. 

Daarna vroeg hij of ik nog even wilde blijven praten. Uiteraard.  

En na zo’n klein uurtje ben ik weg gegaan. 

De taxi chauffeur heeft de hele tijd op me gewacht. 

Het was bijzonder om het gezien en “gevoeld” te hebben. Natuurlijk herkende ik niks maar ik was totaal niet van slag of zo, niet verward, niet verdrietig, niks. En ook geen drang om “op zoek” te gaan. 

Ik was alleen heel opgelucht en blij dat ik zo goed ontvangen werd. 

Daarna ben ik naar een markt gegaan. 

Leuk maar niet bijzonder. 

Toen was ik al best wel heel erg moe. De afgelopen dagen zijn (voor mijn doen) best intensief geweest. 

Net toen ik tegen mezelf had gezegd dat ik de weg wat begin te kennen, liep ik volledig de verkeerde kant op. Heb toen maar een taxi naar m’n hotel gepakt. 

Wel voel ik me al wat meer op m’n gemak in mijn wijk. Daar herken ik echt het een en ander en er heerst een goede sfeer. Chaotisch maar ik vind het niet meer zo eng. 

Vooral bij Starbucks is het echt zo leuk en relaxed. Allemaal moderne flex café werkers, mensen die daar bij elkaar komen, allemaal modern gekleed. Gisteren waren ze echt op net en er parkeerden een paar hele luxe auto’s. Ferrari’s en Porsches. Zondag is denk ik hun date- & stap avond. 

Als je door tijdzones reist, moet je meteen met het dag en nacht ritme mee. 

Maar ik kon niet meer. Ben toch een uurtje gaan slapen. 

Daarna tegenover m’n hotel in een restaurant gegeten. 

Nu is het genoeg voor vandaag. 

Tot morgen. 

Liefs